Testimoniatge d’Amy. Cas de suicidi e passatge per la bibliotèca dels Libres de la Vida.
Dins lo raconte seguent, una pacienta del Dr Michael Newton, que pren aquí lo nom d’Amy, reviu una vida passada ont se suicida après s’èsser retrobada celibatària, emprenhada e aver perdut son partenari dins un accident dins l’Anglatèrra victoriana. Son arma demòra blocada pendent mai o mens cent ans a soscar sus çò qu’a fach, fins qu’accedís a una bibliotèca dels Libres de la Vida. Ailà, establís un dialòg amb l’arma d’un dels bibliotecaris, un mèstre expèrt que l’ajuda a perseguir son camin d’evolucion espirituala.
Cas 17. Testimoniatge d’Amy. Cas de suicidi.
Amy èra recentament tornada dins lo mond dels esperits après aver viscut dins un vilatjòt de campanha en Anglatèrra ont s’es suicidada en 1860, a l’edat de setze ans. Aquela arma deuriá esperar encara cent ans abans de tornar sus Tèrra, a causa de sos dobtes e de sas mancas per afrontar l’adversitat. Amy s’es negada dins un estanh del vilatge perque èra emprenhada de dos meses e celibatària. Son galant, Thomas, èra defuntat una setmana abans en tombant d’un teulat de restolh que reparava. Saupèri que los dos èran prigondament amoroses e prevesián de se maridar. Pendent lo raconte de sa vida anteriora, Amy me confessèt que quand Thomas moriguèt, sentiguèt que sa pròpria vida preniá tanben sa fin. En mai, voliá pas devisar de vergonha a sa familha a causa de las pachacas dels vilatgeses. Las lagremas als uèlhs, ma pacienta m’a dich : « Sabiái que m’apelarián prostituta e se me n’anèsse a Londres, en aquò es qu’una femna jove, paura e amb un mainatge, se seriá transformada ».
Dins los cases de suicidi, un guida de l’arma pòt ofrir una retirada, una fòrta energia de regeneracion, un retorn rapid o una combinason d’aquelas alternativas. Quand Amy passèt lo lindal après sa mòrt, son guida Likiko e l’arma de Thomas la consolèron pendent un certan temps. Mai tard, s’es retrobada sola amb Likiko dins un magnific jardin. Amy ressentiá la decepcion dins Likiko e s’esperava a èsser represa per sa manca de coratge. Amb colèra, demandèt a son guida perqué la vida s’èra pas debanada coma èra previst tre lo començament, ela aviá pas jamai considerat la possibilitat d’un suicidi abans de s’incarnar ; pensava qu’esposariá Thomas, qu’aurián de mainatges e viurián uroses dins lor vilatge fins a la vielhesa. Se sentiá coma se qualqu’un li aguèsse copat l’èrba jols pès per la far tombar. Likiko li expliquèt que la mòrt de Thomas èra l’una de las alternativas dins aquel cicle de vida e qu’ela aviá la libertat de prene de decisions melhoras que lo suicidi.
Amy saupèt que per Thomas, sa decision de montar sus un teulat naut, regde e perilhosament lis èra probablament una alternativa, la mai probabla perque son esperit aviá ja considerat aquel « accident » per la testar. Aprenguèri egalament que Thomas èra a mand de refusar lo trabalh sul teulat perque percebiá de « fòrças intèrnas que lo possavan devèrs una autra direccion ». Aparentament, malgrat ela aja presentat de comportaments febles dins de vidas anterioras, totes dins aquel grop d’armas vesián en Amy una capacitat de subrevida superiora a la qu’ela meteissa s’atribuïssiá.
Un còp al delà del lindal, Amy considerèt tot aquel exercici coma crudèl e inutil. Likiko li rampelèt qu’aviá una istòria d’auto-flagellacion e que se voliá jamai ajudar los autres a subreviure, deuriá passar e dominar aquela manca en ela meteissa. Quand Amy respondèt que tenent compte de las circonstàncias ela aviá pas agut pro d’opcions perque èra l’Anglatèrra victoriana, se retrobèt dins la scèna seguenta de bibliotèca.
Doctor Newton : – Ont sètz ara ? –
Pacient : – (Leugièrament desorientada) Soi dins un endrech d’estudi… aquò sembla… gotic… de parets en pèira… de longas taulas en marme… –
Doctor Newton : – Perqué pensatz que sètz dins aquel tipe de construccion ? –
Pacient : – (Pausa) Dins l’una de mas vidas, èri monge en Euròpa, al sègle XII. Adoravi la clastra vièlha de la glèisa, èra un endrech per estudiar en patz. Mas sabi ont soi ara. Es la bibliotèca dels grands libres… los registres. –
Doctor Newton: – Fòrça los apèlan Libres de la Vida. Es çò de meteis ? –
Pacient : – Òc, los utilizam totes… (pausa, es distracha) I a un vièlh òme d’aspècte inquiet e vestit d’una rauba blanca que s’apròcha… se prèissa a l’entorn de ieu. –
Doctor Newton : – Amy, que fa l’ancian ? –
Pacient : – E plan, pòrta un ensemble de pergamins, de rotlèus de listas. Mormolha quicòm e branda lo cap. –
Doctor Newton : – Avètz una idèa de perqué ? –
Pacient : – Es lo bibliotecari. Me ditz : « Sètz arribat d’ora ». –
Doctor Newton : – A qué pensatz que se referís ? –
Pacient : – (Pausa) Que… aviái pas de rasons sufisentas per tornar tan lèu. –
Doctor Newton : – De rasons sufisentas ? –
Pacient : – (S’afondra) Ò… sofrent d’una terribla dolor, incapabla de foncionar dins la vida. –
Doctor Newton : – Vesi. Digatz-me çò que fa ara lo bibliotecari. –
Pacient : – I a un grand espaci obèrt ont vesi fòrça armas sus de longs burèus, amb de libres pertot, mas i vau pas. Lo vièlh òme me mena dins l’una de las pichonas salas privadas situadas sul costat, ont podèm parlar sens destorbar los autres. –
Doctor Newton : – Cossí vos sentètz a prepaus de tot aquò ? –
Pacient : – (Brandís lo cap resignada) Supausi qu’ai besonh d’un tractament especial e immediat. La pèça es plan simpla, amb una sola taula e una cadièra. Lo vièlh òme pòrta un gròs libre e lo plaça davant ieu, coma se s’agissiá d’un ecran de television. –
Doctor Newton : – Qué sètz supausats far ? –
Pacient : – (Abruptament) Prestar d’atencion ! El plaça son pergamin davant ieu e l’obrís. Puèi, poncha una seria de linhas que representan ma vida. –
Doctor Newton : – Se vos platz, anatz-i lentament e explicatz çò qu’aquelas linhas significan per vos, Amy. –
Pacient : – Son las linhas de la vida… mas linhas. Las linhas espessas e largament espaçadas representan las experiéncias marcantas de nòstra vida e l’edat dont se produiràn plan probablament. I a de linhas mai finas que copan e dividisson las principalas, representan una varietat d’autras… circonstàncias. –
Doctor Newton : – Ai ausit dire qu’aquelas linhas mens marcantas son de possibilitats d’accion que s’opausan a las probabilitats. Esaquò çò que vos disètz ? –
Pacient : – (Pausa) Exactament. –
Doctor Newton : – Qué me podètz dire d’autre sus aquelas linhas espessas e finas ? –
Pacient : – E plan, la linha espessa es coma lo tronc de l’arbre e las mai pichonas son coma sas brancas. Sabi que lo tronc es mon camin principal. L’ancian poncha aquela linha e me repren un pauc per aver pres una branca que significava una androna. –
Doctor Newton : – Sabètz, Amy, e mai s’aquel archivista vos embèstia amb aquelas linhas, sabèm que representan una seria d’alternativas. Del ponch de vista del karma, totes prenèm lo marrit camin de temps en temps. –
Pacient : – (Energicament) Òc, mas es seriós aquò. A sos uèlhs, cometèri pas una error pichona. Sabi qu’es preocupat per çò que fau. (fa una pausa, puèi ditz d’un ton fòrt) Li volriái balhar un còp sul cap amb son sacre pergamin. Li disi : « Anatz, ensajatz de viure ma vida pendent un moment !». –
Nòta : A aquel moment, Amy me diguèt que la cara de l’ancian s’adociga e quita la pèça pendent qualques minutas. Ela pensa que li balha un pauc de temps per se tornar agafar, mas torna amb un autre libre. Aquel libre es obèrt a una pagina ont Amy pòt veire l’archivista, jove, se far esquiçar pels leons dins un ancian colisée roman, condemnat a aquela mòrt per sas conviccions religiosas. Retira tornarmai son libre e obrís lo libre d’Amy. Li demandi çò que vei puèi.
Pacient : – S’anima en color tridimensionala. Me mòstra la primièra pagina amb un univèrs de milions de galaxias. Puèi, lo camin de sant Jacme… e nòstre sistèma solar… de faiçon a çò que me rebrembe d’ont veni, coma se o poguèsse oblidar. Puèi, me mòstra mai de paginas. –
Doctor Newton: – Aimi aquela perspectiva, Amy. Puèi, que vejatz-vos d’autre ? –
Pacient : – A !… prismas de cristal… escurs e luminoses dependent de las pensadas enviadas. Ara, me rebrembi qu’ai ja fach aquò. Mai de linhas… e de retraches… ont pòdi avançar o recular dins lo temps amb mon esperit. Mas d’un biais o d’un autre, l’ancian m’ajuda. –
Nòta : Qualqu’un m’a relatat qu’aquelas linhas forman de sequéncias de vibracions que representan d’alinhaments de la linha del temps.
Doctor Newton : – Cossí interpretariatz lo sens d’aquelas linhas ? –
Pacient : – Forman los esquèmas dels retraches de la vida dins l’òrdre que se desira los agachar, que s’a besonh de los agachar. –
Doctor Newton : – Me vòli pas precipitar, Amy. Digatz-me simplament çò que l’ancian fa amb vos ara. –
Pacient : – D’acòrdi. Vira a una autra pagina e me vesi dins lo vilatge que veni de quitar. Es pas vertadièrament un retrach, es tan real, es viu. I soi. –
Doctor Newton : – Sètz vertadièrament dins la scèna o simplament a observar la scèna ? –
Pacient : – Podèm far las doas causas, mas per ara, se supausa que me cal solament observar las scènas. –
Doctor Newton : – Es plan, Amy. Examinam la scèna tala coma l’ancian la vos presenta. Explicatz çò que se passa. –
Pacient : – Ò… agacham… d’autras alternativas. Après aver vist çò qu’ai realament fach a la broa de l’estanh ont ai mes fin a mos jorns, la scèna seguenta me torna a l’estanh, sus la riba. (pausa) Aquel còp, me gèti pas, me nègui pas, torni al vilatge (ritz pel primièr còp). Soi totjorn emprenhada. –
Doctor Newton : – (Risent amb ela) Plan, viratz la pagina. Qué es çò que se passa ara ? –
Pacient : – Soi amb ma maire, Iris. Li confèssi que pòrti lo mainatge de Thomas. Es pas escandalizada coma pensavi qu’o seriá, malgrat èsser contrariada. Me sermoneja. Puèi… plora amb ieu, me pren dins sos braces. (ma pacienta s’afondra en lagremas en ensajant de contunhar a parlar) Li disi que soi una bona dròlla, mas qu’èri amorosa. –
Doctor Newton : – Iris ne parla a vòstre paire ? –
Pacient : – Es l’una de las alternativas de l’ecran. –
Doctor Newton : – Perseguissètz aquel modèl d’alternativas, se vos platz. –
Pacient : – (Pausa) Mudam dins un autre vilatge, ailà disèm que soi veusa. D’annadas mai tard, me maridarai amb un òme mai annadit. Son de tempses plan malaisits. Mon paire perdèt fòrça quand avèm mudat e èrem encara mai paures qu’abans. Mas sèm demorats amassa coma familha e la vida s’es fin finala melhorada. (Recomença a plorar) Ma dròlla pichona èra magnifica. –
Doctor Newton : – Es la sola accion alternativa qu’estudiatz d’aquesta passa ? –
Pacient : – (Resignada) Ò non. Ara, agachi una autra alternativa. Torni de l’estanh e confèsse ma grossessa. Mos parents me cridan dessús e se disputan amarament, se blaimant mutualament. Fin finala, me dison que perdràn pas la bòria pichona per la quala an tant luchat e que quitaràn pas los luòcs a causa de mon desonor. Me balhan un pauc d’argent perque viatge a Londres per temptar de trobar un emplec de domestica. –
Doctor Newton : – E cossí aquò se passa ? –
Pacient : – (Amb amarum) Exactament coma o aviái pensat. Londres seriá pas estat bon. Acabi dins las carrièras, colcant amb d’autres òmes. (tremòla) Me morissi jove e mon nenet ven una dròlla abandonada que se morís fin finala tanben. Òrre… –
Doctor Newton : – E plan, almens avètz ensajat de subreviure dins aquela vida alternativa. Se presentan d’autras oportunitats per causir ? –
Pacient : – Soi agotada. L’ancian me mòstra una darrièra alternativa. Dins aquela scèna, mos parents contunhan de pensar que devi partir, mas espèran qu’un mercand ambulant passa pel vilatge a qui balhan d’argent perque me mene endacòm mai. Anam pas a Londres, mas dins d’autres vilatges de la region. Fin finala, tròbi un emplec amb una familha a qui disi que mon marit es defuntat. Lo mercand m’a balhat un anèl en laton e a contat mon istòria. Soi pas segura que m’ajan cregut, aquò rai. M’installi dins aquel vilatge, me maridi pas jamai, mas ma filha creis en bona santat. –
Doctor Newton : – Après aver considerat d’autras alternativas al suicidi, qualas son vòstras conclusions ? –
Pacient : – (Tristament) Foguèt una error de me suicidar. Ara o sabi. Pensavi tot saber. Just après ma mòrt, me soi dita : « Mon Dieu, foguèt una peguesa, ara vau deure tot recomençar ». Quand ai comparegut davant lo conselh, m’an demandat se voliái ensajar tornarmai lèu. Ai dich : « Daissatz-me i soscar un temps ». –
Après aquela session, ma pacienta m’a parlat d’unas de las decisions qu’a degut prene dins sa vida actuala e qu’an exigit de coratge de sa part. Coma adolescenta, es tombada emprenhada e a degut luchar contra aquel conflicte amb l’ajuda de conselhièrs escolars e fin finala de sa maire, qu’èra Iris dins sa vida coma Amy. Elas l’an sostenguda per se relevar, aquò rai las opinions dels autres. Dins nòstras sessions amassa, a aprés que son arma aviá tendéncia a prejutjar negativament los eveniments serioses de sa vida. Dins de nombrosas vidas passadas, i aviá un sentiment d’incertitud perque crenhiá que sas decisions en moments de crisi foguèssen erronèas.
Malgrat qu’Amy esitava a tornar sus Tèrra, uèi es una femna fòrça mai fisançosa en ela meteissa. A pres cent ans entre las vidas, soscant sul suicidi e las decisions presas pendent los sègles precedents a aquela vida. Amy es una arma musicala e a un moment a dich :
« Perque ai degalhat lo còs que m’èra estat assignat, soi a far una mena de peniténcia. Pendent la recreacion, pòdi pas anar dins la sala de musica, çò qu’adòri far, perque ai besonh d’èsser sola dins la bibliotèca. Utilizi los ecrans per passar en revista mas accions passadas en implicant las alternativas dins aqueles cases ont me soi facha de mal o ai fach de mal als que m’entornejan ».
Quand un pacient utiliza lo mot « ecran » per descriure coma vei los eveniments, lo contèxt es important. Las salas pichonas de conferéncia e la bibliotèca mòstran de taulas amb una varietat de libres de la talha d’una television. Aqueles pretenduts libres an d’ecrans tridimensionals illuminats. Un client a repetit las pensadas de la màger part de las gents, en disent : « Aqueles enregistraments balhan l’illusion d’èsser de libres amb de paginas, mas son de fuèlhas d’energia que vibran e forman d’esquèmas vius d’eveniments » (…).
Doctor Michael Newton. Destino de las almas. Un eterno crecimiento espiritual (Destinacion de las almas. Una creissença espirituala eternala). Paginas 93-100. Correccion respècte a la version originala anglesa : Loto Perrella.
Traduccion : Jordi Ràfols.