Testemuño de Cristina. Un pacto coa escuridade.
A paciente, que neste relato toma o nome de Cristina, sofre varios bloqueos á hora de poder levar a cabo os seus propósitos na súa vida actual. Coa axuda do terapeuta ela visualiza unha vida pasada onde se xeraron estes síntomas, cando foi un home que establece un pacto coa escuridade para conseguir poder e aceptación social polos membros dunha seita. Cristina, asistida polo terapeuta, pode desfacer o pacto que a limitaba, sanar os males realizados e resolver os bloqueos a que estaba suxeita.
Capítulo VII.
Un pacto coa escuridade.
Fausto: Con que o mesmo inferno ten as súas leis? Gústame iso, daquela poderíase con toda confianza pechar un pacto convosco, señores?
Mefistófeles: Do que se che prometa gozarás plenamente; nada se che escatimará. O teu compañeiro son, e se estás satisfeito de min, son o teu servidor, o teu escravo.
Fausto: E en retorno, que debo facer por ti? Expresa claramente as túas condicións. Un servidor tal trae perigo á casa.
Mefistófeles: Obrígome a servirte aquí, á menor indicación túa, sen darme paz nin repouso; cando nos atopemos outra vez máis alá, ti has de facer outro tanto comigo. Unha cousa non máis… Por razóns de vida ou de morte, pídoche un par de liñas. Unha pequena folla calquera é boa para o caso. Asinarás cunha gotiña do teu sangue.
Fausto: Se iso te satisfai plenamente, pase como chanza.
Mefistófeles: É o sangue un fluído moi singular.
Fausto: Non haxa medo algún de que rompa eu este pacto. O que prometo é o obxecto de todas as miñas enerxías.
Goethe, Fausto.
O pacto de Fausto con Mefistófeles é quizais o exemplo clásico do pacto coa escuridade. En poucas liñas Goethe explicita as condicións e consecuencias deste singular convenio. Mefistófeles obrígase a si mesmo a servir a Fausto durante a vida física deste. En retorno, Fausto obrígase a devolver este servizo no alén. A sinatura cunha pinga do sangue de Fausto rubrica este pacto e, ademais, Fausto promete con todas as súas enerxías. Esta é a esencia de todo pacto.
A continuación veremos en forma práctica de que maneira adoita evidenciarse este tipo de pactos cando traballamos coa terapia de vidas pasadas e cales son as súas consecuencias no desenvolvemento e na vida dunha persoa.
Non por casualidade chegou Cristina (36) ao taller «Encontro coa luz da alma», en Ibiza. Cristina tiña serios problemas co manexo do poder e coa integridade. Era consciente das súas capacidades, pero cando chegaba o momento de pór en práctica os seus talentos bloqueábase, o medo paralizábaa e s angustiábase moitísimo. Como sempre, pregunteille a Cristina onde sentía este medo e ela respondeume:
–Sinto o medo no meu peito, na miña garganta e trémeme a voz, coma se de súpeto perdese toda a miña forza.
Eu tomei esta frase de Cristina como o indicador dunha experiencia excluída da conciencia e a partir de alí comezou a súa experiencia.
Venres, 24 de Outubro de 2008.
Terapeuta: Onde estás cando sentes que pierdes toda a túa forza? Coma se estiveses onde?
Cristina: Estou sentada nunha barca rodeada doutras persoas. Creo que son un home e teño unha vara de mando na man dereita. A barca está moi decorada e deslízase por un río. Hai xente nas orelas e nós imos cara a un sitio importante. É coma se fose un cerimonial. Estamos todos moi honrados de facer este traballo. Vexo xuncos e unha entrada moi grande de cor branca. Baixamos da barca e empezamos a camiñar. Hai que facer ese camiño previo para chegarmos; é parte da cerimonia. Somos moi conscientes de que estamos a facer ese camiño –rompendo a chorar.
T: Que está a pasar?
C: Non sei se vou poder facer o que teño que facer. Trémenme as pernas! Pero ninguén debe velo –chorando–. Eu teño que estar no meu cargo. Teño que facer ben o meu traballo. Eu teño que facer o que viñen facer, gústeme ou non me guste.
T: E que é o que viñeches facer?
C: Teño que sacrificar! –chorando e retorcéndose.
T: Iso é, segue.
C: Sei que o teño que facer, mais eu non quero facelo! Pero teño que facelo, é o meu cargo. Eu teño o poder, por que teño que ter poder? Non! Ese camiño é horrible! –chorando–. Eu teño a forza e sei que me toca facelo. Teño unha forza nas mans que non é miña. E teño que facelo!
T: E de quen é esa forza que tés nas mans?
C: Non é miña; vén desde arriba, doutro sitio, do cosmos, de onde sexa. Teño esa forza agora nas mans, pódoo notar.
T: Que sentes nas mans?
C: Unha vibración incrible. Coma se esa forza non fose miña, non é miña!!! –chorando–. Por que teño que facer isto? Estou a loitar comigo mesma.
T: E a que se debe que teñas que facelo ti?
C: Porque teño o poder.
T: E como é que tés o poder?
C: Non o sei, sinto que nacín así, coma se houbese unha liñaxe. E non é a primeira vez que o fago. Sei moi ben o que teño que facer.
T: E que é o que tés que facer?
C: Teño que derramar o sangue! E téñoo que facer coas miñas mans!
T: E que é o que tés que facer coas túas mans?
C: Teño que degolar alguén. Achégase unha moza nova. A moza vén moi entregada, como que sabe o que lle toca e é o que todo o mundo espera.
T: E ti que sentes cando se achega a moza?
C: Eu non sinto nada. Cando estou aquí xa non sinto nada, fágoo e xa está. E sigo o cerimonial.
T: Como segue o cerimonial?
C: Encho unha vasixa co seu sangue e logo teño que facer algo máis con iso. Teño que facer un ritual e todos esperan que o faga. A moza xa está tombada sobre a pedra. Está a agonizar! E todos ollan coma se fose o máis normal. E eu fago como que todo está ben. Mais no meu foro interno isto está fatal. Isto está moi mal! Non ten sentido facer isto. Porén estou a facelo outra vez! –chorando.
T: Móstrame como o fas.
C: Eu collo a vasixa e ofrézolla a todo o mundo para que beban. E todo o mundo bebe! É como unha comuñón ou algo así. Teño que orar, teño que rezar algo á escuridade. Entrégolle todo isto á oscuridad.
T: A quen lle entregas todo iso?
C: Creo que a Satán ou algo así –chorando desesperadamente–. Entrégome a el.
T: Como te entregas?
C: Con corpo e alma!! –gritando e chorando desconsoladamente–. Aaahhh! E entrego os demais tamén!
T: Cal é a fórmula que pronuncias cando te entregas a Satán?
C: Faime túa! É o que quero. Quero o poder! Entrégame o poder! Entrégame o poder desta alma que sacrifico agora, Entrégamo! Entréganolo!
T: Moi ben, contarei ata tres e retrocederás ao principio, ao feito que te levou a entregarte á escuridade. Un, dous, tres. Como empeza todo isto?
C: Eu son pequeno e estou na miña casa coa miña familia. Parece que algo vai mal. O meu pai está a morrer e ten moito odio dentro de si. Dime que teño que defenderme, que non podo ser tan bo. Que teño que morrer dunha maneira distinta, que non podo morrer como vai morrer el, pobre, repudiado polo templo. Alguén quíxoo mal e quitoulle o poder. Dime que non serve ser bo «Non serve!» –dime– «Se es bo, morres como un can, morres fatal.» Así que me di «fai o que teñas que facer para conseguires o teu poder».
T: E entón, que fixeches?
C: Comezo a pensar que non sempre hai que facelo todo ben, que quizais haxa outras vías. Hai outros templos, e se alí somos repudiados, por que non facelo doutra forma?
T: Iso é, segue.
C: Eu quero entrar nun templo e facer o que facía o meu pai, pero non me van deixar. Así que buscarei a forma de facelo.
T: Como o fas?
C: Entrego a miña alma –chorando.
T: Como entregas a túa alma? Dime como o fas.
C: Entrégome ás malas artes. Iníciome cun ritual moi potente, con moita xente. Entro ao círculo e sei que xa non hai volta atrás, pero entro porque eu quero, fágoo porque eu quería o poder.
T: Moi ben, agora fíxate unha cousa. A quen lle entregas a túa alma?
C: A Satán –murmurando.
T: E como é o ritual?
C: Entro nun círculo formado por varias persoas. Hai moita atracción, mais ao mesmo tempo hai moita escuridade. Eu estou no centro e creo que estou cos brazos alzados ollando cara arriba. Teño que pronunciar unhas palabras nun idioma estraño. Vanme dicindo as palabras e eu repítoas e conforme as vou repetindo noto como collo forza, como me fago grande e como podo facer o que eu queira! –berrando.
T: E se soubeses que é o que dis cando pronuncias esas palabras?
C: Eu entrégome, doume a ti con todo o meu ser, coa miña consciencia de facer o que eu quero facer e facelo así para ti. Entrégoche a miña alma, entrégoche todo o que eu son e, a cambio, serei un dos teus para sempreee! –berrando e chorando ao mesmo tempo–. E síntoo así, entrégome plenamente, integramente. (Aquí está o pacto.)
T: Fíxache que pasa despois dese ritual.
C: Son aceptado, agora son un máis e podo participar de cada ritual, de cada sacrificio e así vou sumando poder e collo poder con facilidade. Éme fácil. Sinto que nacín para ter poder e podo collelo aquí.
T: Moi ben, contarei ata tres e avanzarás a un feito decisivo nesa vida logo desa iniciación. Un, dous, tres. Que está a pasar?
C: Hoxe teño que matalo a el.
T: A quen tés que matar?
C: Ao meu irmán.
T: Como é iso de que tes que matar o teu irmán?
C: Decidiuno a xente que está arriba no templo. Mais algo pasou co meu irmán, algo fixo mal. Fixo algo inapropiado, e danme a honra de que o faga eu, a miña primeira vez, co meu irmán. Síntome un privilexiado por facelo, pero aí empeza a dúbida, aí empeza a guerra interna, aí comeza a non estar claro, se paga a pena. Porque eu quéroo, quero o meu irmán! Como vou facelo? Mais eu xureino e eu son home de palabra. Non podo! –chorando– Pero teño que facelo! Voume afundir na escuridade se fago isto. Vou perder tamén o meu corazón! Vouno facer. Vou, vou e… fágoo!
T: Móstrame como o fas.
C: Así! –facendo o xesto de degolar a alguén–. Salpícame o seu sangue! –chorando e revolcándose no piso–. Mais eu teño que facelo, estou no meu papel. Non podo mostrar a miña dor! Non! Iso só está dentro; eu manteño a solemnidade do momento. Eu son forte, eu estou aquí polos meus. De modo que sigo co cerimonial de limpar o instrumento do sacrificio e beber o sangue, Ayyyy!
T: Iso é, que sentes cando bebes o sangue do teu irmán?
C: Aiiiii! Quéimame! Quéimame todo! Mais eu son forte e vou entregando o sangue a cada un para que beban tamén. Eu estou ata o final. Así tiña que ser; xa está.
T: E fíxate, ata aquí cal é o momento máis difícil desta experiencia?
C: Cando vou facelo.
T: E nese momento, cando vas facelo, cales son as túas reaccións físicas?
C: Trémeme todo, sinto o pánico. Sinto que me estou rompendo por dentro.
T: E cales son as túas reaccións emocionais cando te estás rompendo por dentro?
C: Non vou sentir nada, non vou sentir nada de amor. Renuncio tamén ao amor.
T: E cales son as túas reaccións mentais, neses momentos, cando tamén renuncias ao amor?
C: Teño que facelo, pero non quero facelo. Pero fágoo.
T: Agora fíxate de que maneira todas estas sensacións están a afectar a túa vida como Cristina. Isto de «trémeme todo», o pánico, «estou a romperme por dentro», «renuncio ao amor», «teño que facelo mais non quero facelo», todo isto, que che fai facer como Cristina?
C: Non me podo relaxar, sempre estou obrigada, sempre estou en guerra interna, sempre estou partida por dentro.
T: E todo isto, que che impide facer como Cristina?
C: O que quero facer, facer o que desexo facer.
T: Moi ben, agora contarei ata tres e irás ao momento da túa morte nesa vida para terminar con todo iso. Un, dous, tres. Que está a pasar?
C: Ajjj! Cofff! Cofff! –afogándose– Ahhh! Ahhh!
T: Que está a pasar?
C: Dególanme! Aaahhh! Aaahhh! –revolcándose, afogándose e tomándose a garganta coas mans.
T: E a que se debe que te degolen?
C: Era a miña hora, estaba escrito, só podía estar aí un tempo. É unha forma de continuar, de entregar o meu sangue para outros.
T: E fíxate, cal é o momento máis terrible desa morte?
C: Non sinto nada, non sinto nada.
T: E cando non sentes nada, cales son as túas reaccións físicas?
C: Todo me dá igual.
T: E cando non sentes nada e todo che dá igual, cales son as túas reaccións emocionales?
C: Pérdome na sombra.
T: E cando te perdes na sombra, cales son as túas reaccións mentais?
C: Merezo morrer.
T: Agora, fíxate de que maneira todas estas sensacións están a afectar a túa vida como Cristina. Isto de «non sinto nada, pérdome na sombra» e «merezo morrer», que che fai facer como Cristina?
C: Non fago nada por mudar, por coller o meu camiño. Déixome levar pola inercia, é como que non mo merezo.
T: E todo isto, que che impide facer?
C: Non ser digna, non son digna de exercer, de traballar.
T: Agora, fíxate noutra cousa. Nese momento, cando sacrificas ao teu irmán, que che di o teu irmán?
C: «Por que? Por que? Como é que te perdiches así?».
T: E que din o resto das vítimas cando as degolas?
C: Son sumisas, mais no fondo as vítimas son máis fortes ca min. Eu teño moito poder, mais elas son máis fortes ca min.
T: Moi ben, contarei ata tres e irás a un instante antes de que te degolen e permitiraste experimentar esa morte máis profundamente. Isto é moi importante para terminares con todo isto para sempre. Un, dous, tres. Como empeza esa cerimonia?
C: Eu estou sentado no trono, nese templo. Baixo do trono, comezo a camiñar e subo ao altar. Pésame cada paso. Todos os demais están a rezar; é un ruído coma se fose de trono. E eu estou moi dentro do meu papel, entrégome.
T: Conto ata tres e irás ao momento en que te degolan e deixarás que o teu corpo faga todo o que teña que facer. Un, dous, tres. Que sente o pescozo cando o degolan?
C: Aghj! Aghj! Aghj! –afogándose e revolcándose sen pronunciar palabra.
T: Iso é, que sente o pescozo, que senten as cordas vocais, a tráquea? Que lle pasa aos pulmóns, ao teu cerebro? Que lle pasa aos teus pensamentos?
C: (Cristina afógase, revólcase mentres eu lle vou preguntando: mais ela non pode articular palabra algunha.)
T: E que é o último que alcanzas a pensar nese corpo?
C: Acabouse. Xa non máis poder, non máis poder! (Aquí está o mandato que bloquea o exercicio do poder persoal.)
T: Fíxate de que maneira isto último está a afectar a túa vida como Cristina; isto de «acabouse, xa non máis poder», Que che fai facer como Cristina?
C: Non podo ser eu, non podo facer o que eu quero facer –chorando.
T: E todo isto, que che impide facer?
C: Seguir o meu camiño, non podo facer o que quero facer. Non me atrevo, non me sinto digna.
T: E fíxate nunha cousa máis, que pasa cando saes dese corpo?
C: Ai! Non podo ir á Luz, non podo ir á Luz! Non me permiten ir á Luz.
T: Onde vas? Onde estás?
C: Estou como suspendida, non hai máis nada.
T: Moi ben, agora vouche facer unha pregunta importante; estás disposta a romper o pacto que fixeches coa escuridade?
C: Sííí! –chorando.
T: Entón, vas pedir a asistencia do arcanxo Miguel para que te axude a romper o pacto que fixeches coa escuridade. Vas repetir comigo: «Arcanxo Miguel, arrepíntome da decisión tomada e quero romper o pacto que fixen coa escuridade».
C: (Cristina repite palabra a palabra xunto comigo.)
T: Iso é, «Arcanxo Miguel, humildemente pídoche que me axudes e me asistas para romper o pacto que fixen coa escuridade. Arcanxo Miguel, humildemente pídoche que me prestes a túa espada de luz para romper as cadeas que me atan á escuridad».
C: (Repite xunto comigo.)
T: Moi ben, agora repetirás tres veces: «Eu, Cristina, polo poder da miña vontade, rompo e anulo, definitivamente e para sempre, o pacto que fixen coa escuridade nesa vida e recupero o meu poder e a miña luz».
C: (Repite tres veces.)
T: Moi ben, agora tomarás a espada de San Miguel e, á conta de tres, romperás o pacto e as cadeas que te suxeitan á escuridade. Un, dous, tres.
C: (Cristina fai o xesto de romper o pacto coma se tivese unha espada nas súas mans.)
T: E agora esixirás que che devolvan a enerxía que che roubaron. «Quero a miña alma e a miña enerxía e quéroas agora mesmo!».
C: Quero a miña alma e a miña enerxía! Quéroas agora, necesítoas agora! Esixo que me devolvan o poder que lles entreguei! É meu! Perténceme a min! Quéroo agora mesmo! Quero o meu poder, agora! É o meu poder e é bo! É bo! –facendo o xesto de estender os brazos e tomar a súa enerxía.
T: Agora vaslles falar ao teu irmán nesa vida e a esas vítimas, e diraslles o que sexa necesario para terminar con todo isto para sempre e estar en paz.
C: Aiiii! Síntoo moitísimo, o meu corazón sente moitísimo –chorando–. Non era o meu poder, non era meu!
T: Iso é, «devólvolles o que tomei de vostedes».
C: Devólvolles o que tomei de vostedes, non era meu.
T: Moi ben, e para limparte completamente dareiche uns panos, colocaraste de lado e vomitarás todo ese sangue que bebiches nesa vida.
C: (Cristina toma os panos e vomita. Enténdese que se trata dun vómito en erxético.)
T: Moi ben, agora agradécelle ao arcanxo Miguel, devólvelle a súa espada e pídelle perdón á Luz por confundirte.
C: Grazas, arcanxo Miguel. Pido perdón por confundirme, perdón, perdón.
T: Moi ben, asegúrate de recoller toda a túa enerxía dese corpo tomando consciencia de que ao morrer ese corpo terminou esa experiencia. Xa nada diso te pertence. Todo iso acabou. Recollerás toda a túa enerxía e levarás esa parte da túa alma á Luz coa axuda de San Miguel. Pídelle ao arcanxo que te leve á Luz.
C: «San Miguel, humildemente pídoche que me leves á Luz, por favor pídoche que me deixes na Luz.»
T: Iso é, avísame cando esteas na Luz.
C: Xa estou na Luz –con voz serena.
T: Moi ben. Hai algo máis que queiras agregar?
C: Estou feliz de estar na Luz porque eu pensei que non mo merecía, que nunca podería chegar aquí. Eu cría que había algo malo en min, mais agora vexo que non é así. Permítenme estar na Luz.
T: (Finalizamos o traballo de Cristina suturando a ferida do pescozo para restaurar o fluxo da enerxía a ese nivel.)
Con relativa frecuencia asistín a experiencias similares á de Cristina en diferentes persoas. A participación do paciente en sacrificios humanos en vidas pasadas é un tema recurrente cando traballamos a orixe de certas dificultades na vida dunha persoa. Está claro que non hai un síntoma patognomónico que me indique a priori con certeza que atoparemos unha vivencia desta natureza. Non obstante se o consultante trae unha historia de bloqueo de talentos, dificultade para asumir o seu poder persoal, perda de forza ou de enerxía, imposibilidade de afirmarse no seu verdadeiro eu, ou fustigación por enerxías negativas, é probable que haxa un pacto coa escuridade en existencias previas, e como terapeuta debo estar preparado para iso.
Con ou sen sacrificio humano, os pactos coa escuridade sempre viran ao redor do mesmo: a obtención de poder a cambio da entrega da vontade e da enerxía dunha persoa, que se obriga a servir no alén á potencia que lle prové ese poder. Darse de conta que para obter este poder Cristina entrégase a Satán dicindo: entrégoche a miña alma, e a cambio serei un dos teus para sempre . E aquí está a trampa, xa que no alén non existe o tempo. A persoa que fixo o pacto queda atrapada na cláusula que esixe o seu cumprimento ao termo da vida física, pero a vida no corpo físico é breve e finita mentres que a eternidade non ten fin. As consecuencias do pacto faranse sentir vida tras vida ata que aquel saia á luz e poida ser anulado. Non importa en que vida se encontre a persoa; cada vez que a alma tente avanzar no carreiro da luz atopará a oposición de forzas adversas, que procurarán obstaculizar ou impedir o seu progreso porque esixirán que se cumpra o pactado.
A sinatura do pacto con sangue ata aínda máis a alma da persoa que asinou. Di Goethe que o sangue é un fluído moi particular. Isto é así xa que o sangue ten poderosas virtudes ocultas; é a vida do home e Mefistófeles sabe que seguramente terá máis no seu poder a Fausto se pode apropiarse tan só dunha pinga do seu sangue. Segundo expresa un antigo aforismo «o que ten poder sobre o teu sangue, ten poder sobre ti»1. Me diante esta sinatura a alma entrega a súa enerxía e a súa vontade e transfire o seu poder a outra forza. Cada vez que, como terapeutas, nos encontremos cun pacto asinado con sangue haberá que recorrer á figura do arcanxo Miguel xa que o paciente necesitará a forza dunha potestade superior para liberar a súa alma da suxección á escuridade.
Outro aspecto importante ao traballarmos con pactos coa escuridade é o relacionado coas consecuencias na vida do aquí e agora do consultante, a sinatura do pacto e a súa anulación constitúen quizais o momento máis dramático do traballo terapéutico, porén non me podo quedar só con iso. Como terapeuta debo axudar o paciente a facerse consciente dos efectos do pacto na súa vida actual.
Cristina define con precisión estes efectos na súa vida cotiá: a renuncia ao amor, vivir en constante guerra interna, sentirse obrigada e dividida por dentro, e non ser digna de exercer nin de traballar, entre outras cousas. O golpe de graza para a súa vida presente constituíao o último pensamento naquela experiencia cando dixo «xa non máis poder». Ese era o mandato que lle impedía a Cristina o exercicio do seu poder persoal. É posible que posuamos a capacidade e o talento para levar adiante os nosos proxectos nesta vida, mais se ao mesmo tempo temos unha orde a nivel subconsciente que continuamente nos lembra «non máis poder, non máis poder, non máis poder», como poderemos facer o que queremos facer se un mandato dentro de nós mesmos ordena o contrario? Cristina dio claramente: non podo ser eu, non podo facer o que quero facer.
Vexamos agora as reflexións de Cristina transcorridos varios anos desta experiencia.
Desde aquela experiencia no taller de Eivissa a miña vida transcorreu entre traballo, estudos e proxectos que están a xurdir e concretándose aos poucos. Agora podo ver que foi un período de crecemento e movementos profundos.
Tras o taller de Eivissa fun máis consciente da miña forza e das miñas capacidades. Finalicei unha formación de psicoloxía Gestalt que me axudou a optimizar o meu traballo como terapeuta, traballo no que me vou canalizando e dedicando cada vez con máis decisión.
En particular a miña regresión conectoume coa forza da miña palabra, que fixo que coide especialmente o que digo, a quen llo digo e como o digo. Antes de facer o taller levaba anos sentindo medo á hora de expresarme diante dun grupo. Grazas á regresión fun consciente do porqué da dificultade que tiña. Aínda que ás veces sigo experimentando certo temor, podo dicir que mellorei moito a miña capacidade de exporme en público, de falar e de guiar un grupo. No meu traballo agora fágoo habitualmente.
Tamén entendín mellor o meu papel na relación co meu irmán e as dificultades entre nós, aceptando que eu tamén engadín dor e dificultade nesta relación, porque antes eu só me vía como vítima do meu irmán, mais non como a súa agresora. Neste sentido, a experiencia coa escuridade achegoume cara ao meu propio lado escuro e o dos demais, achegoume á sombra das persoas que atendo, o cal me axudou a ser mellor terapeuta.
Outro tema que sempre estivo aí, mais que naquel taller me foi moi evidente é a miña conexión cos anxos. Cada día están máis presentes na miña vida, sendo uns aliados que me guían e me protexen.
Aquela experiencia no taller de Eivissa foi moi poderosa. Transcorridos máis de cinco anos daquel traballo, sinto coma se fose onte cando José Luís me coseu a garganta despois de morrer degolada nesa vida.
Agradezo enormemente a oportunidade de poder partillar este proceso, que me axudou a canalizarme cara a un desenvolvemento máis espiritual, pero sobre todo, a converterme nunha persoa máis completa.
Doutor José Luís Cabouli. Atrapamento e recuperación da alma. Terapia de vidas pasadas: Un novo paradigma. Edicións Continente. Páxinas 123 a 134.
Tradución: Vicenzo Reboleiro González.
Nota:
1 Notas á versión castelá de Fausto por J. Roviralta Borrell. (N. do A.).