Un cas de reencarnacion immediata dins lo grop familial. Terapia de Vidas Passadas.
Un cas de reencarnacion immediata en lo grop familial.
per Leopoldo Lage, Merlo, San Luis, Argentina.
Traduccion: Federico Merino.
Marcela (45 ans), venguèt al cabinet amb l’intencion de trabalhar la siá fòbia als cans. Fasiá ja mantuns ans que los sieus dos filhs, de dotze e dètz ans, li reclamavan un can coma mascòta, mas Marcela lor aviá fòrça temor als cans, quitament que podià pas marchar sola pel quartièr, ont i aviá fòrça cans en libertat. Marcela desirava se desliurar d’aquesta paur tan embarrassanta que la fasiá prene d’actituds gaireben comicas quand se trapava amb qualque can, sens importar la talha ni las circonstàncias.
Marcela èra la pichona de doas sòrres; sa sòrre èra nòu ans mai atjada e los parents èran mòrts dempuèi qualques ans. Quand li demandèrem s’aviá agut d’experiéncias traumaticas amb de cans pendent l’enfància o adolescéncia, diguèt que remembrava pas cap en particular.
Comencèrem la terapia amb Marcela en l’indusissent a reconéisser los simptòmas e los recrear. Aprèp, la guidèri dusca dintrar dins l’experiéncia originala dins un estat de regression.
Alavetz, Marcela reviscolèt una experiéncia ont ela es un dròlle de cinc ans que jòga solet dins lo pati de son ostal. Sa maire es dins l’ostal. Dins lo pati i a un escalièr que mena a una terrassa e, jos l’escala, i a sa canha amb sos canhòts. Al mainatge li agradan los cadèls e decidís d’anar jogar amb eles. Lo mainatge s’acocola per dintrar dins lo cabanòt e, alavetz, la canha se li arronça al còl en li provocant una ferida que ne raja fòrça de sang.
Davant los crits del dròlle, la maire arriba desesperada e o amie rapidament a l’espital ont, mentre los doctors se n’ocupan, fin finala morís.
Marcela me relata alavetz cossí sortís de son còs de dròlle e cossí vei los sieus parents plorar desesperats e los mètges retirar de cables, tubes e agulhas.
De contunh, Marcela –en parlant en masculin– relata qu’un àngel ven lo cercar e que li ditz qu’o a fach fòrça plan e qu’o acompanharà dusca la lutz. Lo mainat demanda a l’àngel de veire sa sòrre abans de partir, pr’amor qu’ela deu sofrir.
Demandi sus sa sòrre e, lo mainat (Marcela), ditz que se sona Betty, qu’es mai granda qu’el e qu’es a l’escòla.
Aprèp, lo mainat relata cossí vei Betty en plorant dins la siá cramba en gardant una fotò d’el e qu’ensaja de la careçar, mas que pòt pas la tocar. L’àngel li ditz qu’es ja lo temps d’anar vers la Lutz e, alavetz, partisson, mas el li ditz a l’àngel qu’es fòrça trist pr’amor que vòl pas daissar sola a la siá sòrre.
En contunhant amb lo sieu trabalh terapeutic, Marcela remarca que lo moment mai traumatic d’aquesta experiéncia foguèt l’atac de la canha. Las siás reaccions fisicas en aqueste moment son d’ensajar d’alunhar-se de l’atac e cridar per avertir sa maire. Las siás reaccions emocionalas, en aqueste moment, son la paur convertida en panic de veire la sang en li cobrissent lo còs e las siás reaccions mentalas son estonament e desespèr. Marcela cridava: «vòli la miá mamà!».
Cal mencionar la manièra qu’aquesta experiéncia l’afectava en la siá vida actuala coma Marcela.
Aver de daissar sola sa sòrre es un autre moment traumatic. La siá reaccion emocionala es una immensa tristesa e la siá reaccion mentala es «vòli pas la daissar sola».
Dusca aicí, poiriam dire qu’aqueste foguèt un trabalh normal dins las possibilitats de la TVP. Ieu èri fòrça satisfach amb lo trabalh realizat sens imaginar que çò mai incresible e estonant èra encara per arribar.
Quand Marcela expliquèt a sa sòrre Beatriz çò que vegèt pendent lo trabalh terapeutic, sa sòrre s’estavaniguèt e, quand reviscolèt, Beatriz demandèt a Marcela las miás donadas de contacte pr’amor qu’aviá besonh de parlar amb ieu urgentament.
Beatriz arribèt a l’entrevista amb ieu unas minutas abans de l’ora e, alavetz, comencèt a me relatar quicòm incresible. Beatriz me contèt qu’èra la sòrre de Marcela, que quand aviá uèch ans, lo sieu pichon fraire de cinc ans, que se sonava Víctor, foguèt mossegat per sa canha quand volguèt prene un canhon. Aquò arribèt jos de l’escalièr que menava a la terrassa de l’ostal e, coma consequéncia de la mossegada que li trauquèt una artèria del còl, lo sieu fraire moriguèt dins l’espital mentre los mètges s’ocupavan d’el. Aquò foguèt talament dolorós per tota la familha que jamai se ne tornet parlar.
Un mes mai tard d’aqueste terrible episòdi, la maire de Beatriz s’avisèt qu’èra emprenhada de Marcela. A la debuta, aquò foguèt un autre impacte terrible per tota la familha, mas, amb la velocitat dels meses de la grossessa, una immensa felicitat comencèt a arribar a la familha e, totes, sens excepcion, sentiguèron que lo vuèg daissat per Víctor èra ocupat per Marcela.
Beatriz me relatèt tanben que, pendent los ans d’enfància de Marcela, aquesta aviá d’actituds estranhas coma, per exemple, plaçar un jòc de cobèrts de mai en taula per «son frairelon», çò que causava fòrça confusion dins la familha, pr’amor que los parents avián demandat a Beatriz de jamai res li dire sus aquel episòdi talament dolorós. Beatriz me jurèt qu’avián pas jamai parlat de l’existéncia d’aqueste fraire e, encara mens, sus las circonstàncias de la mòrt, e aquò fa comprener qu’es, doncas, un cas tipic de secrèt familial gelosament gardat.
De mai, los parents de Beatriz, èran immigrants russes que parlavan parlavan pas tròp d’espanhòl e avián pas familha en Argentina, e aital era mai que mai pas possible que qualqu’un aguèsse racontat l’istòria a Marcela. E mai, aprèp lo desgraciat eveniment, la familha se mudèron per evitar de veire lo pati que lor remembrava çò que s’y passèt. Aital, Marcela coneguèt quitament pas l’ostal ont tot aquò s’èra succedit.
A l’ora d’ara, Beatriz aima Marcela e totas doas an una relacion plan bona e pròcha.
L’experiéncia de Marcela me faguèt arribar a la conclusion qu’èra un cas de reencarnacion immediata dins lo meteis grop familial, quicòm que ieu imaginava pas que poguèsse arribar, mas que dobrissiá evidentament mantunas possibilitats per investigar e conjecturas sus la vida e la mòrt. Es interessant soslinhar que Marcela, en daissar lo sieu còs de dròlle, voliá pas daissar sola a la sa sòrre malgrat l’insisténcia de l’àngel per que tornèsse al Lutz. Benlèu, aqueste desir d’acompanhar sa sòrre foguèt çò que la faguèt tornar o se reencarnar en forma immediata.
Coma terapèuta e coma corollari d’aquesta istòria pòdi dire que Marcela superèt la siá paur als cans e, se quitament se s’apròcha pas tròp a la mascòta de los sieus enfants, uèi es urosa que los enfants pòdon gaudir de lor pichon canicho Toy.
Ligam de l’article en espanhòl dins lo blog «Publicacions e experiéncias» de Leopoldo Lage, del dijòus, 29 de Setembre de 2011:
http://notasleopoldolage.blogspot.com/2011/09/un-caso-de-reencarnacion-inmediata-en.html
Ligam de l’article en espanhòl dis lo blog «Terapia de Vidas Passadas, José Luis Cabouli»:
https://www.vidaspasadas.com.ar/articulos/un%20caso.html
Rremercejament especial al Licenciat Leopoldo Lage e al Doctor José Luis Cabouli.