Á comprensión pola experiencia.
O doutor en Psiquiatría Brian Weiss narra as súas pesquisas iniciais na procura de referencias sobre a reencarnación, tralos seus primeiros pasos na técnica de terapia de vidas pasadas.
Tralo seu escepticismo inicial empeza a investigar se outros terapeutas no pasado chegaron ao mesmo achádego. Tamén investiga acerca do tratamento que sobre a reencarnación fan as diferentes relixións, e como os principais credos monoteístas non a conservaron na súa doutrina malia que algúns dos seus practicantes partillan esta evidencia.
Á comprensión pola experiencia.
A miúdo un paciente novo ou un asistente aos meus talleres de traballo confésame:
Interésame moito experimentar a regresión a vidas pasadas, doutor Weiss, pero resúltame difícil aceptar o concepto de reencarnación.
Se vostede pensa o mesmo, non é o único. Moitas destas persoas necesitan aclarar ese tema antes de iniciar o proceso de regresión; nestes casos adoita ser unha parte preliminar da terapia e convértese nun tema habitual para preguntas e respostas nas miñas conferencias e talleres de traballo. Antes das miñas extraordinarias experiencias con Catherine, eu mesmo era moi escéptico sobre o concepto da reencarnación e o poder curativo da regresión a vidas anteriores. Mesmo tardei varios anos máis en decidirme a sacar á luz as miñas novas crenzas e experiencias.
Aínda que a terapia de Catherine cambiara radicalmente o meu modo de comprender a natureza da vida e da curación, dubidaba en comunicar a outros estas profundas experiencias, pois temía que os meus amigos e colegas me considerasen «chiflado» ou «raro».
Por outra banda, recibira unha nova confirmación do eficaz que resultaba a terapia de vidas pasadas ao aplicala con éxito a outros pacientes. Sabía que era necesario aliviar o meu malestar, resolver ese asunto, de modo que fun á biblioteca médica para ver se podía obter máis información. Como médico raciona e afeito usar a metade esquerda do cerebro, agradábame esa solución ao problema e esperaba que existise dita confirmación das miñas experiencias. Se eu atopara por casualidade ese recordo de vidas pasadas, estaba seguro de que outros psiquiatras que tamén utilizaban as técnicas de hipnose debían ter tido experiencias similares. Talvez algún deles tivese a valentía de explicalas.
Desilusionoume atopar publicadas moi poucos informes sobre o tema, aínda que excelentes. Descubrín, por exemplo, a documentación do doutor Ian Stevenson sobre casos de nenos que parecían lembrar detalles de vidas precedentes. Moitos deses detalles foron corroborados por investigacións posteriores. Isto era moi importante, pois axudaba a proporcionar unha proba válida do concepto da reencarnación. Pero pouco máis había que ver, sobre o valor terapéutico da regresión a vidas pasadas.
Saín da biblioteca aínda máis frustrado que cando entrei. Como era posible? A miña experiencia persoal xa me permitiu elaborar a hipótese de que o recordo de vidas pasadas podía ser un instrumento terapéutico útil para varios síntomas psicolóxicos e físicos.
Por que ninguén máis informaba sobre a súa propia experiencia? Máis aínda: por que a bibliografía profesional case non menciona experiencias de vidas pasadas que xurdisen durante a hipnoterapia clínica? Parecía improbable que só eu as tivese. Sen dúbida terapeutas experimentaran o mesmo.
Ollando cara atrás doume de conta do que desexaba en realidade: que alguén tivese feito xa o traballo que eu ía emprender. Daquela, só podía preguntarme se outros psicoterapeutas dubidaban tanto coma min á hora de pescudar máis sobre ese tema. Unha vez revisada toda a bibliografía, sentinme dividido entre a intensidade e a realidade das miñas propias experiencias directas e o temor de que as miñas novas crenzas sobre a vida despois da morte e o contacto con mestres-guía non fose, persoal e profesionalmente, «apropiado».
Decidín consultar outra disciplina. Do meu curso de relixións na universidade de Columbia, lembrei que as grandes tradicións de Oriente, o hinduismo e o budismo, tiñan a reencarnación como dogma central e aceptaban o concepto de vidas pasadas como aspecto básico da realidade. Tamén aprendera que a doutrina sufí do Islam tiña fermosas tradicións de reencarnación expresadas en poesía, danza e canto.
En realidade non podía crer que, durante os milenios de historia das relixións occidentais, ninguén escribise sobre experiencias como a miña. Non podía ser que eu fose o primeiro en recibir esa información. Máis adiante descubrín que tanto no xudaísmo como no cristianismo as raíces da crenza na reencarnación eran moi profundas.
No xudaísmo existe, desde hai miles de anos, unha crenza fundamental na reencarnación ou gilgul. Esta crenza foi pedra angular da fe xudía aproximadamente até o ano 1800 ou 1850, época en que as comunidades xudías da Europa oriental tiveron que transformarse ante a necesidade de «modernizarse» e ser aceptadas pola sociedade occidental, máis científica. Con todo, a crenza na reencarnación fora fundamental e común até esta época, hai menos de dous séculos. Nas comunidades ortodoxa e jasídica, a fe na reencarnación continúa incólume até hoxe. A cábala, literatura xudía mística que data de moitos milenios atrás, está chea de referencias á reencarnación. O rabino Moshe Chaim Luzzatto, un dos máis brillantes eruditos xudeus dos últimos séculos, resume así a gilgul no seu libro The Way of God («O Camiño de Deus»): «Unha soa alma pode reencarnarse varias veces en diferentes corpos e, desta maneira, rectificar o dano feito en encarnacións anteriores. De modo similar, tamén pode alcanzar a perfección que non alcanzou en encarnacións anteriores».
Cando investiguei a historia do cristianismo, descubrín que o emperador Constantino no século IV borrara do Novo Testamento antigas referencias á reencarnación cando o cristianismo se converteu en relixión oficial do imperio romano. Ao parecer, o emperador considerou que o concepto da reencarnación ameazaba a estabilidade do imperio. Se os cidadáns crían que terían outra oportunidade de vivir, podían mostrarse menos obedientes e respectuosos da lei que quen crían nun único Xuízo Final para todos.
No século VI, o II Concilio de Constantinopla repaldou o acto de Constantino declarando oficialmente que a reencarnación era unha herexía. Como Constantino, a Igrexa temía que a idea de varias vidas anteriores debilitase e socavara o seu crecente poder, brindando aos seguidores demasiado tempo para buscar a salvación. Estaban de acordo en que era necesario o látigo do Xuízo Final para asegurar as actitudes e a conduta correctas.
Durante a mesma era cristiá primitiva que levou ao Concilio de Constantinopla, outros Pais da Igrexa, como Orixes, Clemente de Alexandría e San Xerónimo, aceptaban a reencarnación e crían nela, do mesmo xeito que os gnósticos. Aínda no século XII, os cátaros cristiáns de Italia e do sur de Francia (Occitania) foron sometidos a toda clase de brutalidades pola súa crenza na reencarnación.
Mentres reflexionaba sobre a nova información recollida, comprendín que os cátaros, os gnósticos e os cabalistas tiñan, á parte da súa crenza na reencarnación, outro principio en común: que a experiencia persoal directa (máis aló do que vemos e coñecemos coa nosa mente racional, ou o que nos ensina unha relixión determinada) é unha gran fonte de sabedoría espiritual. E esta experiencia persoal directa fomenta poderosamente o crecemento espiritual e persoal. Lamentablemente, como podían ser seriamente castigados polas crenzas non ortodoxas, eses grupos aprenderon a mantelas en segredo. A represión das ensinanzas sobre vidas anteriores non foi espiritual, senón política1.
Así empecei a comprender os porqués. A min tamén me preocupa a posibilidade de ser castigado polas miñas crenzas se as facía públicas. Con todo, sei que a xente ten dereito a gozar dos instrumentos de crecemento e curación, e vin por experiencia médica propia que a regresión a vidas pasadas pode curar e transformar a vida. Tamén sei que os pacientes se volven mellores e máis útiles como membros dunha sociedade e unha familia, con moito máis que ofrecer.
Pero mesmo despois de publicar Many Lives, Many Masters (Moitas vidas, moitos mestres), eu seguía esperando unha reacción negativa. Esperaba que os médicos me puxesen en ridículo, que a miña reputación se vise manchada e mesmo se cadra que a miña familia tivese que sufrir por iso. Os meus temores eran infundados. Aínda que sei que un ou dous colegas comentaron que «o pobre Brian, que está a perder a chaveta», en lugar de perder amigos e colegas, gañei outros novos. Tamén comecei a recibir cartas, cartas marabillosas de psiquiatras e psicólogos de todo o país, que tiveran experiencias coma as miñas pero non se atreveran a facelas públicas.
Isto foi para min unha profunda lección. Correra o risco de documentar e presentar as miñas experiencias ao público e ao mundo profesional; a miña recompensa era coñecemento, validación e aceptación. Por riba, aprendera que o coñecemento non sempre comeza coa lectura de estudos nas bibliotecas. Tamén se pode obter coñecemento examinando a propia experiencia. A intuición pode guiarnos ao intelecto. Os dous poden nutrirse e inspirarse mutuamente. No meu caso, así foi.
Conto todo isto porque as súas preocupacións, o tira e afrouxa entre o seu coñecemento intelectual e a súa experiencia, poden ser esencialmente similares aos meus. Moitas persoas tiveron as mesmas experiencias e crenzas que vostede, talvez moitas máis das que se imaxina. E moitas destas persoas resístense a comunicar as súas experiencias polos mesmos motivos que vostede. Outros quizás as expresen, pero en privado. É importante manter a mente aberta, confiar na experiencia propia. Non deixe que o dogma e as crenzas alleas resten validez á súa experiencia persoal e á súa percepción da realidade (…).
Doutor Brian Weiss. Through Time into Healing (A través do tempo). Tradución da primeira edición castelá en rústica da Editorial Vergara, páxinas 45 a 50.
Tradución: Elisa Borrazás.
Nota:
1Véxase: Reincarnation: The Phoenix Fire Mystery (Reencarnación: o misterio do lume da ave fénix), de Cranston & Head, un estudo excelente da historia da interpretación política e social da idea da reencarnación en Occidente.