Month: julhet 2024

Terapia Gestalt : l’art de claure de cicles.

Modèl : Carlota Wetzel. Fòto : Marc Wetzel.

Guía & Ocio Lleida, abril de 2005.

Garison.

Terapia Gestalt : l’art de claure de cicles.

Fòrça d’entre nosautres avèm de cicles dins nòstra vida que sabèm pas coma conclure. D’eveniments traumatics de nòstra enfança, d’unas dinamicas familialas, de mancas o d’excèsses dins nòstra educacion, d’abuses, de pèrdas, etc., nos pòdon provocar a l’avenidor de compulsions, d’addiccions e de depression. Gestalt nos convida a prene consciéncia de nòstres esquèmas, del personatge qu’avèm creat, e nos ajuda a claure de cicles de faiçon apropriada. Sèm davant una veirina e vesèm quicòm que nos agrada. Qué se passa quand centram nòstre atencion sus aquel objècte ? Lo vesèm, l’apreciam al primièr plan, mas darrièr, i a un fons, un contèxt de milièrs de causas que pòdon èsser aquí o se produire : i a de nombroses objèctes dins la veirina, de gents a l’interior de la botiga, de gents que passan a costat, un bus que s’arrèsta a l’arrestador, dos òmes que discutisson al canton de la carrièra… De fons, o de contèxt, una forma a atirat nòstra atencion e se tròba al primièr plan.

La terapia Gestalt se basa sus aquela nocion de fons e de forma per explicar coma contentam nòstres besonhs. Per exemple, una persona a set. Es la forma : un besonh qu’a emergit al primièr plan del fons. Es urgent de calmar la set, que s’es manifestada fisicament. Sulcòp, la persona pren consciéncia : « ai set ». S’activa, se desplaça per obtenir d’aiga. Fin finala, obten d’aiga, beu e contenta son besonh. Lo cicle o « forma » de la set es claus. Aquò illustra plan aquela terapia. Gestalt significa « forma o configuracion », e son objectiu es d’ajudar las personas a claure de cicles. Mas de còps, los cicles inacabats son pas tan facils de claure que, per exemple, la set : existisson de cicles de vida qu’an pas pogut èsser claus, benlèu perque èram mainatges e o sabiam pas coma far. Las dificultats encontradas dins l’enfança e la faiçon dont son estadas abordadas pòdon menar la persona a ressentir un void interior que sap pas coma comolar. Las compulsions, las addiccions o la depression pòdon alara aparéisser… los simptòmas pòdon èsser nombroses. Coma claure aquel cicle ?

Una terapia experienciala.

En terapia Gestalt, lo pacient se limita pas a parlar de çò que li arriba. Lo terapeuta convida primièr lo pacient a portar son atencion sus l’aicí e l’ara, sus sas sensacions, son còs, sos gèstes. A partir d’aquí, li pòt prepausar una seria de ressorsas per balhar una votz a una sensacion : « ressenti una opression dins la peitrina », ditz lo pacient. Lo terapeuta li prepausa de visualizar çò que l’oprimís. Per exemple, aquò pòt èsser una enòrma ròca. Lo pacient pòt balhar una votz a aquela ròca. S’aguèsse una votz, que diriá ? Aital, pendent una session de Gestalt, qu’es una terapia experienciala, lo pacient es convidat a viure aquela experiéncia, pas solament a ne parlar. Perque en parlant, fasèm de discorses, d’ideologia sus çò que se passa e, malgrat que los mots sián indispensables per integrar çò que nos vivèm, cal velhar que nos desvien pas de çò qu’es essencial. En consequéncia, lo terapeuta prèsta tanben atencion a la faiçon dont lo pacient viu l’experiéncia. En Gestalt, se ditz que las personas adòptan de posicions per afrontar las diferentas situacions de la vida, mas sovent, aquelas posicions son de « falsificacions » de çò que nos sèm vertadièrament. Avèm bastit un personatge qu’afronta una situacion d’una faiçon justicièra, dictatoriala, reivindicativa, agressiva, envasissenta, victima… Mas sèm vertadièrament aital, o nos « conven » d’èsser aital ? En aquel sens, la Gestalt convida la persona a prene consciéncia d’aqueles esquèmas e a descobrir totes sos enregistraments, perque un còp reconeguts, totes los enregistraments venon de ressorsas.

Ressorsas de la terapia.

Imaginam lo cas d’un pacient que ressent encara de fòrtas emocions pertocant de vièlhas scènas de dròlle ligadas a sos parents. Lo « problèma » es que sos parents son ja defuntats… Coma claure aquel cicle ? De còps, cal simplament convidar lo pacient a exprimir tot çò qu’a reprimit pendent d’annadas (aquí perqué ressent una opression dins la peitrina).

Per aquò, la Gestalt utiliza de nombrosas ressorsas, totas fòrça creativas : tecnicas psicodramaticas o expressivas, visualizacions, fantasmas dirigits, o la tecnica de la cadièra cauda e de la cadièra voida, demest plan d’autras.

Aital, lo pacient se pòt sèire sus la cadièra cauda e plaçar son paire sus la cadièra voida. Es lo moment de li dire tot çò qu’a pas pogut exprimir. Lo pacient se descarga… puèi passa a la cadièra voida, prenent la plaça de son paire.

Qué li diriá son paire ? Qué li arribava vertadièrament ? Benlèu siá pas possible d’o resòlvre en una sola session, mas lo pacient aurà pogut prene consciéncia de novèls aspèctes e aleugerir son pes. Es a aquel moment que la forma pèrd d’energia e, pauc a cha pauc, passa al fons ; alara, lo cicle es claus.

Tèxt : Joan Garriga (director de l’Institut Gestalt de Barcelona).

De terapias, de corses e de formacion a Lhèida : Coaching Lhèida e Isuri Gestalt Lhèida. Chus Borrell Feliu.
Traduccion en lenga occitana : Jordi Ràfols.

Publicat dins la revista Guía & Ocio Lleida. Abril de 2005. Numèro 39. Paginas 128-129.

Qu’es la terapia de las vidas anterioras ?

Nòstre apròchi terapeutic

La Terapia de las Vidas Anterioras (TVA) es una tecnica psicoterapeutica transpersonala que consistís essencialament a rendre conscient çò qu’es inconscient. Quand aquò se produtz, d’experiéncias traumaticas non resolgudas qu’èran amagadas dins l’inconscient remontan a la susfàcia. Com d’aquelas experiéncias los individús an tendéncia a s’identificar a un autre còs, a una autra epòca, e revivon la mòrt dins aquel còs, la tecnica a lo nom de Terapia de las Vidas Anterioras.

Aital, al contra de çò que se poiriá creire, la TVA pausa pas sus la reïncarnacion, mas las vidas anterioras emergisson coma consequéncia del trabalh terapeutic. Se lo terapeuta sap aprigondir lo simptòma presentat pel pacient, trobarà fin finala una experiéncia que sembla pas apartenir a la vida actuala.

Malgrat que la TVA aja començat de se difusar massissament dins las annadas 1970, conven de notar qu’a en realitat mai d’un sègle de desvolopament. En 1904, lo coronèl dels engenhaires Albert de Rochas, administrator de l’Escòla Politecnica de París, après de nombrosas annadas de recèrca suls estats prigonds de l’ipnòsi, descobriguèt lo fenomèn de las vidas successivas. Rochas sonet aquel procediment « regression de memòria », un tèrme encara utilizat uèi per designar aquela tecnica.

En 1978, lo Doctor Morris Netherton publica son primièr libre en introdusent l’expression « Terapia de las Vidas Anterioras » (Past Life Therapy, dins l’original). Lo títol es en realitat nascut d’una consulta al près de tres cents estudiants d’una universitat californiana, a qui s’aviá demandat de legir lo libre. Aqueles estudiants causiguèron majoritàriament aquel títol per identificar la terapia.

En 1988, lo Doctor Brian Weiss publiquèt son libre Many lives, many masters (Fòrça vidas, fòrça mèstres). Aquel libre venguèt un best-selar e propulsèt la Terapia de las Vidas Anterioras sus la scèna mondiala.

Malgrat que la TVA siá sovent considerada coma una tecnica de garison transpersonala, es mai just de la definir coma una terapia de l’arma, perque los patiments son dins l’arma, e es l’arma que cal garir. Se pòt ajustar encara autra causa. Coma l’avèm dich, la TVA consistís a rendre conscient l’inconscient. Solament, André Breton definiguèt lo subrerealisme coma una expression verbala espontanèa de l’inconscient, de manièra qu’en seguissent Breton, se poiriá tanben dire que la TVA es una tecnica de garison surrealista.

Cossí fonciona la Terapia de las Vidas Anterioras ?

L’utilizacion de l’ipnòsi dins la practica de la TVA s’es espandida, mas fa pas besonh d’i recórrer. Nòstre apròchi terapeutic pausa sul concèpte de l’empresonament de l’arma e sus l’idèa que conservam en nosautres la marca de totas nòstras experiéncias, malgrat qu’aquel enregistrament siá sovent exclús de la consciéncia fisica.

Per l’arma, lo temps existís pas, es intemporala. Aital, un eveniment subrevengut i a cinquanta, cent o dètz mila ans es percebut per l’arma coma se venguèsse tot escàs de se produire.

Quand una experiéncia traumatica pòt pas èsser resolguda de faiçon satisfasenta, qu’una persona arriba pas a ressentir e viure plenament la situacion, una partida de la consciéncia pòt demorar entrapelada dins aquel eveniment, qu’el se siá produch dins una vida passada o dins la vida actuala. Se la mòrt subreven pendent aquel eveniment traumatic, l’arma se retròba sens còs e a pas la possibilitat de tractar çò que s’es produch. Dins la dimension de l’arma sèm d’energia, e mai las dolors e las emocions non resolgudas. Avèm besonh del còs per acabar aquela experiéncia. Sens el, aquesta rèsta inacabada.

Aquò conduch a un empresonament de la consciéncia. Malgrat que lo còs se morisca, a conseqüéncia de l’atemporalitat de l’arma, la consciéncia demòra entrapelada dins un eveniment que se repetís sens fin. Lo còs se morís, mas l’experiéncia continua, e es a partir d’aquela experiéncia ont la consciéncia es empresonada que los simptòmas d’una persona pòdon aparéisser.

Quand qualqu’un pòt pas dintrar dins un ascensor a causa d’una sensacion d’estofament, de sufocacion e d’una paur imminenta de la mòrt, aquò significa qu’una autra partida d’aquela persona es encara a s’asfixiar dins una experiéncia non resolguda, que se debana dins una autra realitat. L’estofament, la taquicardia e la sensacion de mòrt imminenta apartenisson a aquela part de la consciéncia entrapelada dins una experiéncia ont a perdut son còs e ont es encara a agonizar o de luchar per se n’escapar. La persona pòt pas comprene çò que se passa, perque tot aquò se debana al nivèl inconscient, en defòra de sa consciéncia fisica actuala, mas ressent los simptòmas e las sensacions coma se s’anèsse vertadièrament morir.

D’una certana faiçon, sèm empresonats dins una autra realitat, una realitat non ordinària, coma se visquèssem doas vidas simultanèament. Es d’aquela autra realitat, ont sèm entrapelats, que provenon los simptòmas que podèm pas evitar de ressentir dins nòstra vida actuala, e dont n’avèm pas d’explicacion. Mas aquela autra realitat es a se debanar aicí e ara, en parallèl a nòstra vida vidanta. Aquí perqué un eveniment que s’es produch dins un autre còs, dins una autra vida, pòt afectar e influenciar nòstra vida presenta.

Un còp que comprenèm aquò, coprenem que fa pas besonh de recórrer a l’ipnòsi, ni quitament a un exercici de relaxacion o d’induccion. I a pas tanpauc de viatge dins lo temps, simplament perque, per l’arma, lo temps existís pas e tot se debana aicí e ara, mas dins doas realitats diferentas. E aquela autra realitat, exclusa de nòstra consciéncia, es totjorn presenta, amb nosautres, simplament a un nivèl inconscient. Tot çò que nos devèm far, es tornar aquela experiéncia, que se passa ja al nivèl inconscient, a la consciéncia fisica. Coma l’avèm dich al començament : rendre conscient l’inconscient.

Aital, la TVA consistís essencialament a menar a la consciéncia fisica las experiéncias que se debanan ja dins la realitat de l’inconscient, per tal de los tractar sul plan terapeutic dins lo « aicí e ara » del còs fisic actual. Impòrta pas que s’agisca d’un eveniment d’una vida passada, de la vida fetala, de la naissença o de l’enfança pichona. Al nivèl inconscient, totas las experiéncias coexistisson simultanèament, e la que l’arma del pacient a besonh de garir se manifestarà.

Pendent una session terapeutica, lo terapeuta ajuda lo pacient a tornar a la consciéncia fisica çò que se passa ja al nivèl subconscient. Un còp que l’experiéncia traumatica, exclusa de la consciéncia, ven conscienta, s’encoratja la persona a reviure aquela experiéncia coma s’i foguèsse en cos. Es clar que totas las personas vivon pas aquela experiéncia del meteis biais. En general, la màger part dels pacients la vivon de faiçon plan intensa, amb de sensacions fisicas marcadas, mas d’unas personas son mai mentalas o racionalas e las fa mai dificilas d’experimentar çò qu’es natural per d’autres.

Dins la mesura del possible, es important d’encoratjar lo pacient a ressentir dins son còs fisic çò que se passa dins la realitat non ordinària. Es aicí que se debana lo trabalh terapeutic. Pendent la session, lo terapeuta ajudarà lo pacient a prene consciéncia de las reaccions fisicas, emocionalas e mentalas qu’afèctan sa vida actuala e l’assistirà perque meta fin definitivament a totas aquelas sensacions.

Dins l’encastre d’una experiéncia de vida anteriora, es inevitable de reviure la mòrt dins aquela vida per sortir definitivament d’aquela trapèla.

Segon cada istòria individuala, pòt far besonh de trabalhar sus la vida fetala, la naissença e l’enfança pichona. De còps, aquò se produtz espontanèament. De còps, aquò pòt èsser fach en una sola session, mas mai sovent farà besonh de sessions ulterioras. Per d’unas personas, la naissença es estada l’experiéncia la mai traumatisanta de lor vida, e pòdon resòlvre lors problèmas simplament en trabalhant sus la gestacion e la naissença.

Amb la TVA, es possible de tractar totes los mals o conflictes emocionals que son abitualament las rasons de consultar la terapia tradicionala. Los motius de consulta los mai frequents incluson las fòbias, las paurs, l’angoissa, l’ànsia, l’insecuritat, lo sentiment de culpabilitat, l’obesitat, l’insomnia, los trebols psicosomatics, las cefalèas cronicas, los disfoncionaments sexuals, aital coma las dificultats dins las relacions afectivas, la paur de l’engatjament o las relacions conflictualas.

Las contra-indicacions son relativas e dependon essencialament de cada persona en particular. Se pòt pas trabalhar amb una persona dont las facultats mentalas son aflaquidas o alteradas, perque una compreneson intellectuala fa besonh per menar a plan lo trabalh terapeutic. Tampauc serà pas possible de trabalhar, evidentament, amb una persona sofrissent d’un infarctus agut del miocardi o d’una arritmia en cors, mas se pòt trabalhar amb de personas que complisson lors activitats abitualas sens dificultat. Pertocant los mainatges, es possible de trabalhar amb eles tre que son capables de mantenir una relacion amb lo terapeuta, mas l’ideal es que lo professional aja d’experiéncia amb los mainatges e siá format a la TVA.

Amb la Terapia de las Vidas Anterioras, es possible d’anar al delà de la simpla resolucion del simptòma inicial. Se la persona es coerenta amb lo trabalh terapeutic, pòt aténher una autra consciéncia d’ela meteissa e del mond que l’entorneja.

La Terapia de las Vidas Anterioras pòt ajudar lo consultant a comprene la rason de las circonstàncias actualas, a assumir la responsabilitat de sa vida presenta sens acusar degun de las situacions que travèrsa e, enfin, a trobar lo vertadièr beguèt e lo sens d’aquela vida.

Doctor José Luis Cabouli, agost de 2017.
Traduccion en lenga occitana : Jordi Ràfols.

Ligam cap a l’article original en espanhòl sul sit de Asociación Argentina de Terapia de Vidas Pasadas (AATVP) [Associacion Argentina de Terapia de Vidas Anterioras (AATVA)]:

https://www.aatvp.com/articulos/