Entrevista a Ennio d’Alba
Nota introductoria
O sistema espiritual de Ennio d´Alba funciona sobre a base dunha serie de regresións. Con todo non se trata de regresións para sabermos se no pasado fomos Napoleón ou Cleopatra (extrañamente, nas regresións, todo o mundo foi un personaxe famoso…).
É unha regresión en que a persoa busca establecer, ou restablecer, a unión co seu subconsciente, que é o que nos guía e asesora nesta vida. Para iso temos que realizar varias sesións nas cales o instrutor nos conducirá a outra dimensión onde recibiremos información e consellos que nos serán útiles na nosa vida e nos conducirán, se queremos, a emprendermos un camiño espiritual. Hai moitos tipos de regresións, e moitos mestres, cada un deles ten o seu sistema e a súa finalidade. O de Ennio d´Alba é único e, en España, a única persoa capacitada e autorizada para realizalas é Loto Perrella, que traballou moitos anos con el en Barcelona, asistíndoo nas sesións en que actuaba de tradutora, e en Roma, onde acudía regularmente; tamén traduciu o seu libro «O espertar da divindade no home», e estivo con el nos días finais da súa vida.
Loto Perrella.
Barcelona. Martes, 2 de abril de 2024.
https://radionicat.wordpress.com
Introdución
Este breve caderno1 distínguese dos demais por nacer dunha necesidade que xurdiu cando Ennio d’Alba autorizou a algúns dos seus discípulos a actuaren como instrutores, segundo o seu método.
Por primeira vez, entón, o instrutor ten que responder as preguntas do seu alumnado, que, con toda razón, queren saber quen é Ennio d’Alba, en que escolas se fundamentan os seus ensinamentos, a través de que mestres se formou e cal foi, en esencia, o seu percorrido espiritual.
Así que llo preguntamos directamente a Ennio d’Alba, nunha entrevista en que tivo a amabilidade de facilitarnos a información que se lle pedía, co fin de proporcionar respostas exactas.
A entrevista gravouse o 18 de febreiro de 2003, e dela extraeuse este caderno.
Marinella Bonasso e Anna Maria Venturini
A vida
Ennio Cafagna, cuxo nome místico é Ennio d’Alba, naceu en Roma o 26 de setembro de 1926. Creceu nunha familia que lle deu unha educación acorde coa época, en que se prestaba moita atención ás necesidades físicas do neno e moi pouca ás emocionais e psicolóxicas.
É un neno introvertido que se sinte só e pouco comprendido polos seus estritos pais, quen tentan dobregar a súa xa desenvolvida vontade, mesmo con castigos corporais. Axúdao moito a súa imaxinación da que está abundantemente dotado.
Ademais, é moi curioso e persegue a todo o mundo con preguntas constantes.
Na escola fai pouco, durante toda a primaria e os dous primeiros anos de secundaria. Os profesores non aprecian a un alumno que parece distraído e póñenlle malas notas.
Entón a imaxinación creativa e a visualización, pois diso se trataba, eran palabras sen sentido, mais o pequeno Ennio coñece por fin un profesor, un sacerdote intelixente, que o comprende e o axuda a entregarse aos estudos.
Aos 12 anos, sente a necesidade de ler libros diferentes, insólitos, que o guíen por un camiño que sente como propio, polo que aínda anda ás apalpadelas.
Séntese especialmente atraído polas disciplinas do ioga, cuxos exercicios tamén practica, e pola teosofía. Naquela época en Roma non era fácil conseguir textos sobre eses temas; había poucas librarías que os tivesen; el descobre unha na Piazza Colonna e convértese nun asiduo visitante.
A súa adolescencia transcorre tranquilamente entre amigos e lecturas, gusta das mozas, namórase con facilidade, idealizando o obxecto do seu amor.
Despois, os intereses que cultivou de adolescente pasan a un segundo plano ante as prioridades da vida; casa axiña e deixa Roma para trasladarse a outra cidade por motivos de traballo.
Con todo, o matrimonio non funciona e chega a ruptura.
Esta separación, coa decepción e a dor que lle seguen, é un acontecemento moi importante na súa vida, que o obriga a ollar dentro de si mesmo e retomar o fío da súa procura interior.
O camiño espiritual.
Naquela época, Ennio lía moito; aprendeu moitas filosofías orientais e occidentais, interesouse polas antigas escolas de misterios e o hermetismo e, «por casualidade», atopou nunha revista un anuncio dunha escola rosacruz, na que se matriculou inmediatamente.
A escola enriqueceu a súa cultura esotérica e hermética, mais para recibir as 12 iniciacións tiña que viaxar periodicamente a Lugano.
Mentres tanto, medita e na meditación establece contacto con Brunilde, o seu Subconsciente, que se lle aparece por primeira vez vestida de guerreiro e comeza a guialo, facéndolle recuperar antigas iniciacións recibidas en vidas pasadas e suxeríndolle as etapas do que logo será, ao longo de moitos anos e con moitas modificacións posteriores, o «camiño» espiritual, tal como o coñecemos hoxe.
Brunilde acompáñao; é a súa mestra durante moitos anos, porque Ennio, feito absolutamente excepcional, a diferenza do resto de todos nós, non tivo un mestre humano que lle acurtase o camiño. Dela extrae tamén a inspiración para os poemas que empeza a publicar.
Por consello de Brunilde, elixe o seu nome místico, que substituirá o seu, segundo o costume, para traballar na esfera espiritual.
Un día, Ennio atópase en Alba (Piamonte). De súpeto chámalle a atención a imaxe do catro evanxelistas na fachada da catedral baixo a forma dos seus respectivos animais, cada un representando unha das catro constelacións que forman a «gran cruz fixa» da astrología: Acuario, Leo, Boi [Touro], Escorpio, cuxo símbolo é a Aguia. Xuntos forman o nome de ALBA.
Os evanxelistas tamén simbolizan os catro elementos: aire, lume, auga e terra, elementos que tamén están representados por cada unha das letras hebreas que forman o nome Jahve. Simbólicamente, é unha imaxe completa da Creación, e así comprende a razón do seu nome, que lle suxeriu Brunilde.
Durante ese tempo dá conferencias, celebra seminarios nos que tamén se fan exercicios de visualización, tenta difundir o que aprendeu e que xa forma parte íntima de si mesmo.
Tamén escribe algúns dos seus cadernos2, e toma forma o primeiro volume de «O Espertar da Divindade no Home»3, que máis tarde será traducido ao alemán e logo ao español. Tamén nesa época entra en contacto con algúns mestres chamanes (esta vez de carne e óso) e, aínda que considera que ese camiño non é o máis adecuado para a forma mentis do home occidental, extrae deles útiles ensinamentos.
En Lugano, Ennio alcanza o grao 12, a última iniciación rosacruz, e nesa ocasión atópase co seu Mestre persoal.
O Mestre óllao coma se quixese escudriñar a súa alma, mírao fixamente aos ollos e logo desaparece, deixándoo decepcionado e erroneamente convencido de que non foi aceptado.
Fala diso cos seus instrutores e dáse conta de que ningún deles chegou nunca a ese nivel. O Mestre que se lle apareceu é un descoñecido para el e só máis tarde, «por casualidade», ve o seu rostro retratado xunto co dalgúns outros Mestres, nun libro que atopa nun posto de venda. Naturalmente, cómprao.
É o Mestre Lahiri Mahasaya, un discípulo de Babaji, que viviu en Oriente, e que continúa aparecéndoselle despois, alternando cos outros do retrato.
Neste punto termina o seu camiño cos Rosacruces. Déronlle unha educación principalmente cultural, reducíndose ao mínimo os ensinamentos esotéricos da escola, salvo as cerimonias iniciáticas, que non se explicaban. Había moito aparello e pouca sustancia.
Non obstante, estas cousas empurráno como un resorte e, sobre todo, leváno a Suíza.
Lugano era un punto obrigado no seu camiño; o seu Mestre encargouse de que chegase alí no momento oportuno.
«Adoitaba ir ás reunións adecuadas», di Ennio, «ía aos lugares adecuados,… aí empezou todo. Coñecín unha señora que me aclarou o camiño e presentoume a xente conveniente. Aí empezou todo».
Ela preséntalle a xente que lle axuda para que poida empezar a facer as súas primeiras sesións como instrutor, agora sempre individualmente, para experimentar noutros o camiño que lle fixo facer, ao longo do tempo, o seu Subconsciente.
De novo a través das persoas que coñeceu en Suíza, entrou en contacto cunha asociación esotérica americana chamada BOTA, «The Builders of the Adytum», (en italiano I Costruttori do Tempio [interiore]), Os construtores do templo interior), e, tras o seu encargo, comezou a traducir para os estudantes italianos os fascículos que esa escola enviaba aos seus alumnos franceses.
Realiza o traballo en pouco tempo, tal e como lle pediron. Foi esgotador, pero enriqueceu o seu coñecemento con catro ciencias herméticas: Alquimia, Tarot, Cábala e Astrología e iso permítelle ordenar as distintas pezas da visión esotérico-hermética do mundo.
Neses anos, Ennio aínda non é o que se chama un «mestre realizado», é dicir, a transición do seu mestre persoal ao Mestre Cósmico, coa súa identificación con El, é unha transformación que aínda non se produciu. Non obstante axudar os demais tamén acelera o seu camiño.
Finalmente, aos setenta anos, Ennio é un Mestre.
Grazas aos seus intereses, inicialmente culturais, mais xurdidos do profundo do seu ser, aos seus estudos, á súa meditación sostida por unha férrea vontade de continuar adiante, sen a axuda dun instrutor externo, o que era a súa tarefa nesta encarnación, a última como ser humano, consumouse.
Agora tamén pode mostrar aos demais, de maneira total, a vía iniciática do «Camiño Espiritual».
4
E agora
que cumprín esta vida
óllome a min mesmo
como desde fóra
para admirar
a Grande Obra
en min realizada
grazas a Ti, Oh meu Señor!
É un edificio inmenso e poderoso,
eterno e inmortal,
unha divindade entre os mortais
presente en varios mundos
para manifestar, no teu Servizo,
A túa Gloria na creación
para poder sanar e harmonizar todas as cousas
eliminando a torpeza
das mentes humanas
a única desorde actual nesta terra
entre tanta orde no universo.
Tradución á lingua galega: Vicenzo Reboleiro González.
Notas:
1 2 Cadernos de Ennio d’Alba. Impresos polo A., os Cadernos apoian as sesións vivenciais, e son 42 en número.
3 Ennio d’Alba – volume 1: Il risveglio della divinità nell‘uomo: a via dell‘amore–conoscenza – Roma: Fermenti, 1988; Ennio d’Alba – volume 2. Il risveglio do divino nell‘uomo. A realizzazione: sistemi iniziatici operativi – Roma: Fermenti, 1997.
4 O poema é de Ennio d’Alba.